O projekcie
„Kampinoskie Bagna” to nazwa projektów, których celem jest ochrona mokradeł Puszczy Kampinoskiej.
Melioracje, które powstawały tu od połowy XIX w. spowodowały przesuszenie bagien i wycofywanie się z tego terenu wielu rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Obecnie postępujący wykup gruntów prywatnych i zanik rolnictwa powoduje, że wybudowana w przeszłości sieć melioracyjna na wielu obszarach Puszczy straciła już swe ekonomiczne znaczenie. W związku z tym realizowanych jest szereg działań, które mają dopasować sieć wodną do aktualnych potrzeb Puszczy Kampinoskiej.
W latach 2013 – 2020 zrealizowano projekt „Kampinoskie Bagna I” w ramach którego poprawiono retencje wody na niewielkich kanałach odwadniających Puszczę Kampinoską. (więcej)
Obecnie realizowany jest projekt „Kampinoskie Bagna II”, którego działania koncentrują się nad dolną częścią kanału Łasica (od wsi Bieliny) oraz na Kanale Zaborowskim (więcej)
Kampinoskie Bagna/Kampinos Wetlands (2013-2019)
Kampinoskie Bagna (2013-2019): Projekt „Kampinoskie Bagna” (Kampinos Wetlands) był odpowiedzią na postępujące obniżanie się lustra wody na obszarach bagiennych Kampinoskiego Parku Narodowego oraz pierwszą próbą wdrożenia wniosków z kilkuletniego projektu badawczego, mającego na celu wypracowanie metod ich renaturyzacji. Od lat 40. XIX w. do lat 70. XX w. w KPN prowadzono prace melioracyjne, a zbudowana w tym czasie sieć kanałów całkowicie przekształciła stosunki wodne w puszczy. Działania w ramach projektu miały na celu przede wszystkim spowolnienie odpływu wody i zatrzymanie jej na terenach bagiennych w okresach suszy (nie wpływając na tzw. wody wysokie). Polegały one na budowie różnego rodzaju przetamowań na małych rowach, należących do Kampinoskiego Parku Narodowego, i nie dotyczyły głownych kanałów parku. Każdy z tych obiektów piętrzy wodę na wysokość maksymalnie 40 cm, a ich działanie zostało tak zaplanowane, aby woda pozostała na mokradłach, ale z dala od miejsc, gdzie przeszkadzałoby to prywatnym właścicielom. W sumie w projekcie powstało 40 obiektów małej retencji, które poprawiają uwilgotnienie siedlisk mokradłowych na powierzchni ok. 6000 ha.